‘De wereld ietsje beter maken’ – het is een sentiment dat je in Nederland weinig meer hoort. Wie het toch probeert, krijgt het verwijt moralistisch te zijn. Uit de mond van regisseur Aida Begic klinkt het echter oprecht en gedreven. Zij handelt niet uit een superioriteitsgevoel maar uit noodzaak. Haar landgenoten lijden nog altijd aan de gevolgen van de oorlog en haar film is een bescheiden bijdrage aan de verwerking ervan.
In het dorp Slavno in Oost-Bosnië wonen vrouwen, wezen en een bejaarde imam. De mannen verdwenen, hun weduwen hebben dat nog niet geaccepteerd. Ze teren in op wat ze hebben, zoals het omaatje dat van stroken oude kleding gebedskleedjes weeft. De omringende natuur, met golvende heuvels en bossen, is van een troostrijke schoonheid. Maar de kapotte huizen weerspiegelen het gebroken innerlijk van de vrouwen. Zij blijven, hoe onwaarschijnlijk het ook is, geloven in de terugkeer van hun mannen zolang er geen lichamen zijn geborgen.
Ze hopen op een wonder.
Terwijl de vrouwen hun dromen en herinneringen intact proberen te houden, werken ze samen aan een nieuwe toekomst. Zo is er de strenge Alma, een wilskrachtige weduwe, die ervan overtuigd is dat haar dorp opnieuw welvarend kan worden dankzij de verkoop van onder andere pruimenjam en ander ingemaakt fruit. Haar verdwenen echtgenoot beweerde altijd: „Over twee jaar voedt Slavno de helft van Bosnië!”
Wanneer de buitenwereld zich meldt in de vorm van een louche Serviër die aanbiedt het hele dorp op te kopen, hebben de mensen in Slavno de keuze: blijven of gaan? Leven in armoede en nare herinneringen, of naar een stad vertrekken waar niemand op hen wacht?
Artistiek is de film een succes. Op het filmfestival van Cannes won Begic met Snow de prestigieuze hoofdprijs van de Semaine de la Critique. Met subtiel realisme op zijn Oost-Europees, vermengd met een licht magische toets, filmt Begic het dagelijks leven in een Oost-Bosnisch dorpje.
