Het scenario van También la Lluvia is geschreven door de Schot Paul Laverty, en dat is weinig verrassend voor kenners van zijn werk. Laverty werkte de afgelopen jaren exclusief samen met Ken Loach aan films die altijd een grote sociaal-maatschappelijke ondertoon hadden. Een ondertoon die ook in También la Lluvia niet ontbreekt.
Rijendik staan de mensen in Cochabamba, Bolivia, wachtend op de aankomst van een Spaanse filmploeg die in hun stad een grootse film gaat maken over Christopher Columbus. Al weken hebben de inwoners het erover dat ook zij kans maken op een rolletje in de film, waardoor de hele stad is uitgelopen. Als de producent van de film bij aankomst echter ziet hoeveel mensen er op de advertentie hebben gereageerd, fluistert hij de regisseur toe er tien uit te pikken en weer verder te gaan. Om iedereen te zien, daar hebben ze geen tijd voor.
De komst van de grote filmploeg in Cochabamba zorgt voor een kortstondige ophef, maar de inwoners zijn vooral druk bezig met andere zaken. De watervoorraad in de gemeente is namelijk voor honderd procent geprivatiseerd en doorverkocht aan een grote multinational, waardoor de inwoners geen drinkwater meer hebben. De onrust neemt toe, aangewakkerd door rebellenleider Daniel. Deze heeft toevallig ook nog eens een grote rol in de speelfilm, waardoor de filmploeg ook betrokken raakt bij het conflict.
Het stelt de regisseur en de producent voor een gewetensvraag: steunen zij de strijd voor vrij drinkwater of zijn zij alleen maar geïnteresseerd in hun film? Kan het lot van de indianen hen werkelijk iets schelen?
Het vertalen van een abstract sociaal probleem naar een individueel dilemma kennen we van de films van Ken Loach. Scenarist Paul Laverty laat geen moment onbenut om te laten zien waar zijn hart ligt in de strijd tussen de opstandelingen en de overheid, en dat geeft de film iets drammerigs, een manco waar zijn projecten met Ken Loach ook weleens onder te lijden hebben gehad. Toch overheerst bewondering voor de poging om heden en verleden te verbinden.
