Geen enkele regisseur verbeeldt de Engelse jaren vijftig zo treffend als de zestiger Terence Davies. Over het naoorlogse Engeland maakte hij Distant voices, still lives waarin de grauwheid van het leven naar voren komt. Hetzelfde zien we in zijn schitterend, ingetogen The Deep Blue Sea waarin een jonge, net getrouwde vrouw zich laat meesleuren door haar seksuele passie voor een jonge piloot.
De Londense domineesdochter Hester (prachtrol van Rachel Weisz) is getrouwd met een rechter (Simon Russell Beale), met wie ze een passieloos leven leidt. Zij worstelt tussen trouw en losbreken. Dan komt de jonge ex-oorlogspiloot Freddie in haar leven en ze valt als een blok voor hem. Hij kan zijn draai in het naoorlogse Engeland niet vinden en zoekt het avontuur. Hij is dus bij Hester aan het goede adres.
Maar hij heeft nogal wat vervelende trekjes: agressief, drankzuchtig en egocentrisch en Hester lijdt behoorlijk onder zijn gedrag. Als ze weer eens in tranen alleen is en hij langskomt, leeft ze helemaal op. Maar zijn mededeling dat hij afscheid komt nemen, slaat bij haar in als een bom. Ze raakt depressief en op begrip hoeft ze niet te rekenen, want haar omgeving wrijft haar in dat ze een ontspoorde vrouw is.
De film The Deep Blue Sea is allesbehalve doorsnee. In de eerste plaats vanwege het fantastische optreden van Rachel Weisz, die geknipt is voor de rol. Daar komt bij dat de film ook visueel overtuigend is, en dat het trage tempo en de dromerige sfeer de inhoud verder ondersteunen. Het verhaal dat Davies vertelt is niet nieuw, maar komt daarom niet minder hard aan.
