“Ik dacht dat alleen negers en Mexicanen drugs dealden,” zegt brigadier Gerry Boyle schaamteloos bij een bijeenkomst waarin hij gebriefd wordt over blanke drugsdealers die in West-Ierland een lading cocaïne komen ophalen. Als de zwarte politie-inspecteur uit de VS en zijn medeagenten hem dwingen zijn excuses aan te bieden, bijt Boyle terug dat hij Iers is. “Racist zijn hoort bij mijn cultuur.”
Sergeant Boyle is een onorthodoxe Ierse politieman op het platteland van Ierland. Hoogstens haalt hij wel eens een stelletje kroegtijgers die op de vuist gaan uit elkaar en hij houdt er een nogal zwartgallige humor op na. Maar in wezen is hij het prototype van ruwe bolster, blanke pit. Je moet hem alleen even leren kennen.
Dat geldt dus ook voor Wendell Everett, een FBI-agent die door de Amerikanen uitgezonden is om een vermeende drugsdeal door een internationale bende te onderscheppen. Boyle is niet onder de indruk en doet nogal luchtig tegenover zijn Amerikaanse collega die graag met zijn FBI-hogeschool-aanpak schermt.
Totdat er een collega van Boyle vermist wordt. Dan komt zijn ware jagersinstinct naar boven. Met een hoog ‘Tarantino-gehalte’ qua taalgebruik trekken de twee alle sporen na en de Everett komt erachter dat Boyle meer in zijn mars heeft dan hij in eerste instantie had verwacht.
Ze hebben echter met harde criminelen te maken en het is de vraag of de twee mannen genoeg in huis hebben om de drugsdeal op te rollen en of ze het er levend van af brengen.
The Guard is een kleine, aparte film die niet iedereen zal liggen. Liefhebbers van In Bruges mogen hem echter niet overslaan. Ook in The Guard is sprake van een mix van genres, mooie rollen, spanning zonder te veel actie en een flinke dosis zwarte humor. Hij heeft van alles wat, zonder door te slaan in een bepaalde richting. The Guard is hierdoor een beetje vreemd, maar wel en lekkere film. De muziekscore van de band Calexico past daar uitstekend bij!
