Tijdens de laatste Oscar-uitreiking haalde The King’s Speech maar liefst vier begeerde beeldjes binnen. Voor beste acteur, beste film, beste regisseur en beste filmscript. Maar ook zonder deze wetenschap is dit portret van een koning, die met een spraakstoornis worstelt, een film waar geen toeschouwer omheen kan. En wat meer is: de film draagt ook bij aan begrip en erkenning van de stotteraar.
The King’s Speech is het waar gebeurde verhaal van prins Albert, de stotterende prins. Gelukkig is niet hij, maar zijn broer Edward de troonopvolger en is het voor Albert mogelijk het publiekelijk spreken tot een minimum te beperken. Tot Edward opeens afstand doet van de troon om de vrouw van wie hij houdt te trouwen. Tegen wil en dank wordt Albert koning: King George de VI . Hij worstelt al zijn hele leven met zijn gestotter, alle mogelijke hulp is erbij gesleept, niets heeft geholpen. Dan haalt zijn vrouw de excentrieke logopedist uit Australië, Lionel Logue, erbij. Ongediplomeerd, maar wel iemand die al heel veel mensen van het stotteren heeft afgeholpen. Zeker gezien de onconventionele methoden die hij toepast, heeft Albert er weinig vertrouwen in. Maar hij is ten einde raad: hij kan onmogelijk al stotterend het Britse volk via de radio toespreken!
De film toont op meesterlijke wijze en met een goed gevoel voor humor aan dat iemand alleen leiderschap kan tonen als hij eigen tekortkomingen onder ogen durft te zien. En als hij bereid is niet alleen de strijd met zijn vijanden, maar ook met zichzelf aan te gaan. Colin Firth, geflankeerd door de ijzersterke bijrollen van zowel Helena Bonham Carter als zijn vrouw Elizabeth en Geoffrey Rush als Logue, weet haarfijn zowel de sarcastische kant van de prins over te brengen als diens zielenroerselen.
