De film is gebaseerd op een gelijknamige roman The Patience Stone. Zowel het boek als de film zijn geschreven en gemaakt door Atiq Rahimi. Uitgangspunt in het verhaal vormt een Perzische legende. Deze beschrijft het bestaan van een steen waaraan je al je geheimen kunt vertellen. Ooit zal de steen barsten en is de spreker verlost van zijn pijn.
De film begint met opnamen van een oude man die in een vervallen slaapkamer in coma op zijn matras ligt. Verf bladdert van de muren. Zijn veel jongere echtgenote dept zijn hoofd met een natte doek. Deze intieme openingscène speelt zich af in een naamloos oorlogsgebied, ergens in een islamitisch land.
Zij lijkt de zorgzame geliefde en hij de hulpbehoevende zwaargewonde strijder. Maar in werkelijkheid is het een omgekeerde machtstrijd. De machtbeluste man is verslagen en de onderdrukte vrouw klimt langzaam omhoog. Dat blijkt uit de venijnige monologen die vrouw tegen haar man uitspreekt: ”Jij bent gewond, maar ik ben degene die lijdt”. Haar gedachten en herinneringen maken duidelijk hoe de vrouw over zichzelf en haar man denkt.
De oorlog is fysiek dichtbij, soldaten trekken aan haar slaapkamer voorbij, en tijdens een zeldzame buitenscène treft ze haar buren gruwelijk vermoord aan. Maar het echte slagveld bevindt zich in haar hoofd, waarin ze een hernieuwde vorm van eigenwaarde en vergelding ontdekt. “Eindelijk luister je naar me”, zegt ze.
The Patience Stone is vooral een gedurfd verhaal over de gevolgen van de oorlog, die volgens Rahimi, ondanks de gruwelen, niet altijd negatief hoeven te zijn.