Het verhaal speelt zich af in 1968. Een zanggroep van Aboriginalmeiden gaat optreden voor de Amerikaanse troepen tijdens de Vietnamoorlog (1957-1975). Een van de meiden behoorde ooit tot de gestolen generatie: Aboriginalkinderen die in de jaren veertig en vijftig op grond van een Australische wet bij hun ouders werden weggehaald en opgevoed in internaten.
In de groep heerst behoorlijk wat onenigheid door schuldgevoelens en onderlinge verwijten. Terwijl de spanningen hoog oplopen, trotseert de groep de gevaren in het oorlogsgebied Uiteindelijk is het dan ook hun liefde en zorg voor elkaar die de groep door een moeilijke tijd weet te loodsen.
De enige acteur die bij een groter publiek bekend is, Chris O’Dowd, speelt met overtuiging de klunzige manager van de meidengroep. Hoewel zijn intenties goed zijn, hebben zijn daden regelmatig een ongewenst effect. Dat voegt de juiste dosis humor toe aan dit verder serieuze en intense verhaal en zorgt voor aangename relativering.
Het acteerwerk van de onbekende actrices, in de rol van de zangeressen, is fenomenaal. Net zo goed als de muziek die zij produceren. Zij zorgen met hun vieren voor de ‘ziel’ van de film. De meiden, opgegroeid met het zingen van hartbrekende countrynummers, moeten voor hun reis naar Vietnam soul leren zingen, de muziek van de hoop. Deze genrewissel blijkt de dames wonderwel te passen. Van de soulnummers tot de bijbehorende pasjes en de outfits. Hun repertoire straalt kracht uit en hierdoor weet deze muzikale komedie de kijker te raken.
The Sapphires heeft de juiste balans gevonden tussen humor, drama en actie waardoor de kijker tot het eind aan het doek is gekluisterd.
