Verschillende recensies schrijven dat deze film een meesterwerk is, en gaven de film maar liefst 5 sterren. Aan de kijkers van filmhuis Zevenaar de keuze om te zien of ze het hier mee eens zijn. Terrence Malick heeft een eigenzinnige manier van filmen die al heeft geleid tot twee klassiekers (Badlands en Days of Heaven). The Tree of Life won de Gouden Palm in Cannes, en dat moet toch genoeg reden zijn om deze film te gaan zien.
De 11-jarige Jack groeit op met twee tegenovergestelde wereldbeelden. De ene kant is de liefde en vergevingsgezindheid van zijn moeder, zoals hij dat vooral in zijn jonge kinderjaren ziet. Daarentegen probeert zijn vader hem klaar te stomen voor de harde buitenwereld, door hem te leren zichzelf altijd voorop te stellen.
Door een eigen kijk op het leven probeert Jack deze ideologieën te verenigen. Maar als hij in aanraking komt met de dood verslechtert zijn wereldbeeld. Het leven verandert dan langzaam van een magisch gegeven in een duister labyrint. Als volwassene probeert Jack het constante in het leven te vinden, terwijl alles om hem heen verandert: het oneindige plan waar wij allemaal deel van uitmaken.
Malick toont zich een tovenaar van de filmcamera, die van eenvoudige zaken als bomen, gras, zomeravond en kindergezichten pure poëzie weet te maken. Brad Pitt speelt als onverbiddelijke vader een prachtige rol in deze film. Welke vader herkent zich niet in zijn poging om zijn kinderen te wapenen tegen het leven.
De film is een tegendraads meesterwerk, dat weerstand kan oproepen. Veel beelden moeten even neerdalen voordat je schoonheid er van ziet. Vooral het einde van de film neigt naar kitsch met handen die elkaar raken, deuren die openen naar het licht, en de religieuze symboliek die er steeds dikker bovenop ligt. Maar door de wonderbaarlijke montage, prachtige muziekkeuze en het ongelooflijke precieze camerawerk is het een bijzonder mooie film. Waarin de ontroering op momenten onverbiddelijk toeslaat!
