Vijf jaar geleden begon Peter Weir aan The Way Back, een film gebaseerd op het boek The Long Walk van Slavomir Rawicz. Ondanks de kritiek dat de gebeurtenissen nooit echt hebben plaatsgevonden liet hij zich niet uit het veld slaan. Na klassiekers als Mosquito Coast en The Truman Show, verfilmde hij The Way Back als ware het een documentaire, op feiten gebaseerd.
Nadat een groep gevangenen in 1940 ontsnapt uit een Russisch kamp kunnen ze niets anders dan doorlopen door de ijzige kou en ondraaglijke hitte. Een barre voetreis op weg naar de vrijheid.
Ze ontdekken wat echte vriendschap is en vinden daardoor de kracht om per voet 6400 km af te leggen. De tocht voert door het koude Siberië, de hete Gobi- woestijn en het bergachtige Tibet.
De nadruk ligt in de film meer op de strijd tussen mensen en natuur, dan op personages of politieke motieven. Vooral de aftakeling van de mannen staat centraal. Ze beginnen met frisse moed aan de tocht, maar naarmate de tijd verstrijkt, verliezen ze steeds meer energie. Vooral op dit punt is The Way Back zeer geslaagd te noemen. Aan het eind van de film is het ontroerend om te zien, hoe de tegenovergestelde mannen naar elkaar zijn toegegroeid. Weir ondersteunt de film met historisch filmmateriaal om de werkelijkheid van de Tweede Wereldoorlog en de Siberische gevangenkampen te laten zien.
