Regisseur Nuri Bilge Ceylan heeft een nieuw meesterwerk gemaakt. Terecht kreeg hij voor de Three Monkeys op het afgelopen filmfestival van Cannes de regieprijs. Zoals altijd moeten de films van Ceylan het meer van sfeerbeschrijvingen en psychologische observaties hebben dan van een uitgebreid verhaal. Toch is er in Three Monkeys meer aandacht voor plot en spanning, hetgeen de film ten goede komt.
De film opent met een prachtig shot van een auto in de nacht, rijdend door een verlaten bos. Achter het stuur zit de politicus Servet die zijn ogen moeilijk open kan houden. De camera verlaat de wagen, maar blijft hem volgen door het bos. De afstand wordt groter, het licht van de lampen minder en als het helemaal donker is, is er een klap te horen. Servet blijkt iemand te hebben aangereden. Aangezien hij midden in een verkiezingscampagne zit, overtuigt hij zijn chauffeur Eyüp de schuld op zich te nemen, in ruil voor een fikse financiële vergoeding. Eyüp accepteert het aanbod en verdwijnt voor negen maanden achter de tralies. Intussen willen Eyüps vrouw, Hacer, en zijn zoon, Ismail, een voorschot op het geld. Servet gaat hiermee akkoord en uiteindelijk krijgen hij en Hacer een verhouding. De situatie loopt drastisch uit de hand als Eyüp uit de gevangenis komt.
Vanaf het begin is het duidelijk dat het noodlot als een grauwe sluier boven de personages hangt, wat schitterend wordt geïllustreerd door de digitaal gemanipuleerde wolken boven de hemel van Istanbul.
De titel van de film slaat op het oude adagium van de Japanners, dat de mens niet naar het kwaad moet luisteren en kijken, maar er juist over moet zwijgen. De personages in de film houden zich, met alle gevolgen van dien, aan dit motto.
