We kennen Tsjaad vooral uit het journaal als het over droogte gaat, of over dramatische ontwikkelingen in de burgeroorlog daar. Regisseur Haroun wilde het Afrikaanse land Tsjaad met zijn film zichtbaarder maken en een menselijker gezicht geven.
Een land waar veertig jaar burgeroorlog woedt, hoe leven de inwoners daarmee?
Begin jaren zestig van de vorige eeuw heeft Tsjaad het koloniale Franse juk afgeworpen. Zoals we dat in veel landen zien met verschillende bevolkingsgroepen probeert elke bevolkingsgroep de baas te spelen. Ze kennen geen democratie, dus dat recht wordt via de wapens bevochten.
Un homme qui crie draait om het verhaal van Adam en zijn zoon Abdel. Zij werken voor een groot hotel als badmeester. Vader is voormalig zwemkampioen en heeft daardoor een bepaalde status. Het zwembad is Adams houvast, maar door een reorganisatie krijgt hij een baan als portier bij het hotel. Abdel blijft badmeester en Adam ziet met lede ogen aan hoe zijn zoon groeit in zijn werk.
Vader en zoon krijgen steeds meer moeite met elkaar. Bovendien zet het leger Adam onder druk. Hij moet een financiële bijdrage aan de burgeroorlog leveren of zijn zoon aan het leger afstaan. Daarmee staat hij voor het grootste dilemma van zijn leven. Hij weet ook wel hoe link het is, vechten in de burgeroorlog, maar hij zou wel zijn baantje bij het zwembad terugkrijgen!
In de Afrikaanse cultuur zijn de gevoelens van de personages meer af te leiden uit de handelingen dan uit de woorden. Dat vraagt nogal wat verbeeldingskracht van de toeschouwer. Het verhaal is echter zo zorgvuldig in beeld gebracht door regisseur Haroun dat Un homme qui crie op het filmfestival Cannes werd beloond met de Juryprijs.
