In het verlaten winterlandschap van Noorwegen brengt Roos (Rifka Lodeizen) een bezoek aan haar moeder (Elsie de Brauw) en haar halfbroer Bengt (Marcus Hanssen). De relatie tussen moeder en dochter loopt moeizaam maar Roos probeert er alles aan te doen om de relatie te verstevigen. Ze is namelijk ongeneeslijk ziek en dit is de laatste kans om het goed te maken.
Bengt componeert en zoekt naar schoonheid in dagelijkse dingen. Hij heeft een orgel gemaakt en legt een database aan van geluiden die hij vindt in huis en op of onder het ijs. Geholpen door Bengt weten zijn moeder, ooit een virtuoos pianiste en zijn fotograferende zus elkaar weer te vinden. Roos kan haar volgende en onvermijdelijke stap zetten.
Regisseur Koole weet zijn acteurs tot grote hoogten te stuwen. Lodeizen, de Brauw en debutant Hanssen, de drie belangrijkste acteurs, leveren heel sterk spel. Beide vrouwen bewijzen weer tot de grootste actrices van ons land te behoren. Hun dialogen lijken op knappen te staan, zo statisch geladen als ze zijn. Werkelijk elke scène waarin zij samen spelen knettert. Verdwijnen is een sterke, slimme en ingetogen film over familie, verdriet en verzoening. Nergens sentimenteel, maar wel verpletterend mooi.
