Met Violeta Went to Heaven maakte Andrés Wood een intens drama over Chili’s nationale trots, krachtig gespeeld door Francisca Gavilán. De regisseur (eveneens afkomstig uit Chili) vertelt het indrukwekkende levensverhaal niet chronologisch, maar zwiert van heden naar verleden en weer terug.
Violeta Parra (1917-1967) was volkszangeres die met haar maatschappijkritische muziekstroming La Nueva Canción Chilena (Het Nieuwe Chileense Lied) stem gaf aan de getormenteerde ziel van haar natie. Ze werd gezien als de Edith Piaf van Chili en ook de gelijkenis met Frida Kahlo of Mercedes Sosa is makkelijk te trekken. Parra gaf ook uiting aan de sociale onvrede in haar land middels schilderijen en wandkleden
Met sfeerrijke scènes blijft Woods Violeta kort op de huid zitten en ondersteunt hij Parra’s biografie met de bekendste van haar hartverscheurende klaagzangen.
Violeta Went to Heaven verhaalt over haar ongelukkige jeugd, haar turbulente romance met de Zwitserse fluitist Gilbert Favre (Thomas Durand) en via Parra’s eerste Europese optreden in Polen gaan we tenslotten naar het Parijse Louvre waar zij haar beeldende kunst exposeerde.
Wood’s film is een meeslepend, maar ook droefgeestig portret geworden. Maar zo was nu eenmaal het leven van de vrouw die uiteindelijk zelfmoord pleegde en wier credo was: “Pijn kan alleen gezongen worden door iemand die heeft geleden.”
