De regisseur geeft het genre van de roadmovie een geheel andere invulling.Wendy is een meisje en Lucy een hond en samen gaan ze op reis. Met een hart-verscheurende kalmte vertelt het filmverhaal wat het betekent als je niets meer te verliezen hebt.
Omdat er door de crisis niks is te doen voor haar, trekt Wendy er op een goeie dag op uit, de wijde wereld in. Net als wij, de kijkers, heeft ze geen idee wat haar te wachten staat. Haar auto is een brik, haar zakgeld minimaal, hond Lucy is haar alles en haar houvast.
Ze wil naar Alaska, want daar zouden ze nog mensen kunnen gebruiken in de visindustrie. Maar voor dat ze daar aankomt, begeeft haar auto het al. En geld voor reparatie heeft ze niet. Als Wendy ten einde raad is, pikt ze in de supermarkt een blik hondenvoer. Maar ze wordt betrapt en belandt in de gevangenis. Meteen
als ze uit de bajes is ontslagen, gaat Wendy op zoek naar Lucy, haar hond. Een groep zwervers heeft zich over hem ontfermt en al met al zien de vooruitzichten voor Wendy er niet hoopvol uit.
De bedoeling van de film is om de andere kant van de American Dream te laten zien. Dat het niet werkt als je van goede wil bent, terwijl de omstandigheden je tegen zitten. Als zo’n situatie te lang voortduurt, glijd je al snel af naar stille wanhoop. Dan eindig je met een boodschappenwagentje waarin je lege flessen verzamelt voor het statiegeld. Het enige houvast dat Wendy heeft, is de bewaker van de supermarkt. Die loopt twaalf uur per dag rond, dus wil nog wel eens behoefte aan een aanspreekpunt. Hij geeft Wendy een sprankje hoop met zijn belangeloze behulpzaamheid.
