Praten, dat is het voornaamste wat er gebeurt in Winter Sleep. Ruim drie uur lang luisteren we naar dialogen die haast geïmproviseerd lijken, zo natuurlijk en bijna nonchalant komen ze over. Maar intussen gaat iedere discussie of ruzie impliciet over diepgeworteld, menselijk drama. Een film die schittert in subtiliteit. Filmmaker Ceylan won er op het Filmfestival van Cannes de hoofdprijs mee.
Drie jaar geleden kreeg Ceylan in Cannes al de juryprijs voor Once Upon A Time in Anatolia, een magistrale film over een groepje mensen dat midden in de nacht rondrijdt om het lichaam te zoeken van een vermoord man. Het was niet zozeer het plot dat ertoe deed, maar meer de manier waarop Ceylan in een sereen tempo en een betoverende sfeer zijn personages tot echte mensen maakte.
Winter Sleep is de overtreffende trap van die film geworden. Het drama leunt nog minder op een afgebakend verhaal, maar haalt terloops – op een manier die volkomen naturel aanvoelt – meer universele thema’s aan. Zo genuanceerd, zo realistisch en invoelbaar, en met zo veel gevoel voor sfeer, dat de speelduur geen seconde te lang aanvoelt.