Estômago

De rode draad die regisseur Marcos Jorge kiest in zijn vertelling: voedselbereiding als machtsmiddel. Fabuleuze kookkunst als middel om te overleven, om te stijgen op de maatschappelijke ladder.
Na een wonderlijk introducerend college over de zegeningen van gorgonzola-kaas, verstrekt door het hoofdpersonage Raimundo Nonato, volgen we diens sociale klimpartij. Allereerst in de grote stad, waar hij arriveert met slechts één koffer en wat te eten besteld in een grauw eettentje, zonder voldoende geld op zak te hebben om de rekening te kunnen voldoen. De eigenaar Zulmiro biedt hem een simpele keuze: de honkbalknuppel of de afwas. Tegen kost en inwoning mag Raimundo blijven, en dan blijken de gefrituurde lekkernijen van de nieuwe keukenhulp al vlot reden tot toenemende klandizie. Onder meer van de buurthoer Iria, die best bereid is haar liefde in te ruilen voor een goede maaltijd.
Tussentijds schakelt Estômago over naar de gevangenis – de tegenwoordige tijd in de film – waarin de voor een zwaar misdrijf veroordeelde Raimundo zich met vallen en opstaan manifesteert als celkok, en inventief (de mierenplaag) weet om te gaan met het gebrek aan ingrediënten. Soms tot goedkeuring van de machtige en gewelddadige medegevangene Bujiu, soms ook niet. Gaandeweg stijgt Raimundo (bajesbijnaam ‘Oregano’) in de rangorde, en schikt hij zich meer en meer in zijn bestaan tussen de criminelen.
Regisseur Jorge blijft nooit te lang hangen in een van de twee tijdslijnen, waardoor Estômago in speels ritme doordendert, als een rommelig geserveerd, maar tegelijk aangenaam overdadig meergangen diner. Die pingpongende structuur van Estômago culmineert in een gruwelijk door Raimundo bereid gerecht, dat de twee filmtijden uiteindelijk aan elkaar zal verbinden en verklaart waarom de held vastzit in de gevangenis.