Op één van zijn weekendtochten valt Aron Ralston in een rotsspleet . Daarbij raakt zijn arm bekneld onder een rotsblok. Ruim negentig minuten speelt de film zich bijna geheel in de kloof af. Toch blijf je als kijker gebiologeerd zitten kijken naar de strijd van Aron om uit deze uiterst benarde situatie te komen. Een geweldig knappe en indrukwekkende film van Dannie Boyle (Trainspotting, Slumdog Millionaire).
Het waar gebeurde verhaal is eigenlijk heel eenvoudig. Aron Ralston pakt routinematig spullen bijeen, om weer een tochtje te maken door de Canyons in Utah. Als kijker denk je meteen: had je niet wat meer water en eten kunnen meenemen, waarom vertel je niemand waar je naar toe gaat?
Want elke bioscoopganger weet wat er gaat gebeuren. Na twee jonge vrouwen de weg op een haast zelfvoldane en arrogante wijze de weg te hebben gewezen in het uitgestrekte gebied , valt hij in een kloof. Zijn hand zit muurvast door een losgekomen rotsblok en het is al snel duidelijk: dit wordt een uitputtingsslag!
Die 127 uren die volgen zijn een aaneenschakeling van herinneringen aan zijn familie en vrienden, zijn doodstrijd in de spleet, de schoonheid van het leven, de prachtige natuur. Het blijkt voor hem een levensles, waarin hem duidelijk wordt dat hij niet zonder andere mensen kan. Hij verliest iets, maar krijgt er ook iets voor terug.
127 Hours is een adembenemende film. Bij een verhaal waarin ogenschijnlijk niet veel gebeurt, giert de adrenaline ruim 90 minuten lang door je lijf. Dat is te danken aan de prachtige rol van James Franco, maar ook aan de filmisch geniale Dannie Boyle. Hij heeft de film prachtig vorm gegeven, met allerlei moderne technieken. Een film die je moet zien en die bewijst waar we toe in staat zijn als we voor het leven kiezen.
