Mijn man zit in zijn midlifecrisis, mijn oudste dochter zit in haar puberteit, mijn jongste dochter denkt dat ze in de puberteit zit en mijn zoon geraakt er maar niet in.” Mijn leven, constateert Matty (41) in plat Gents, bestaat uit “builen en blutsen”.’
Matty’s echtgenoot, tekenleraar, is ingetrokken bij een oud-leerlinge en ze twijfelt al vijf maanden over een echtscheiding. In de openingsscène in een supermarkt duwt Matty een karretje voort, lege blik in de ogen, futloos haar, mondhoeken naar beneden hangend. “
Als ze vervolgens met de gezinsauto achteruit de parkeerplaats verlaat, botst ze ook nog eens tegen een grote gele vrachtwagen. Chauffeur Johnny – 29, baardje, rossig haar – stapt uit en maakt stampei. De twee ruziën in prachtig Gents. Tot de politie ingrijpt. Maar zo beroerd is Johnny ook weer niet, hij haalt wel ‘lekstokken’ tevoorschijn; lolly’s voor Matty’s kinderen. En vanaf dat moment dringt Johnny zich in het leven van Matty. Hij belt, repareert ongevraagd haar auto en verklaart haar op alle mogelijke manieren de liefde. Natuurlijk borrelt bij ons de vraag op: zal zij het deurtje naar haar hart weer voorzichtig op een kiertje zetten?
Het Vlaamse Aanrijding in Moscou (Moscou is een volkswijk in Gent) is het speelfilmdebuut van Christophe van Rompaey. De in Gent geboren regisseur situeert zijn naturalistisch gefilmde, zwarte komedie in een volksmilieu. En hoe hij het koddige dialect ook uitmelkt, nooit worden de personages karikaturaal. Dat is ook de verdienste van de acteurs. Barbara Sarafian is weergaloos als Matty: lelijk, mooi, kwetsbaar én krachtig.
Het scenario, dat een prijs won tijdens het filmfestival van Cannes, is luchtig aan de oppervlakte, maar kent een donkere ondertoon: vluchtwegen als drank, geweld en de dood zijn nooit ver weg. Aanrijding in Moscou ontrolt zich, net als de keuzes van Matty, volgens een geheel eigen patroon.
