Zomer 1983. Oliver, een 24-jarige Amerikaan, arriveert in Italië om professor Perlman bij te staan. Hij maakt grote indruk op diens zeventienjarige zoon Elio, die tot zijn eigen schrik en verbazing verliefd wordt op Oliver. Er heerst meteen een broeierige spanning, die langzaam aan kracht wint. Film van Luca Guadagnino (Io Sono L’Amore) die zich richting Oscarnominaties en andere prijzen spoedt.
Guadagnino toont ons na A Bigger Splash en Io Sono L’Amore nogmaals zijn gigantische talent om broeierige passie op het grote scherm voelbaar te maken. Ook visueel valt veel te genieten. Natuurpracht wordt gevat in tijdloze beelden en de montage draagt subtiel bij aan de beleving van de toeschouwer.
Timothée Chalamet (Elo) en Armie Hammer (Oliver) zijn ieder moment geloofwaardig. Niet alleen hun fysieke samenspel, ook elke handeling tussen de twee getuigt van een grondig inzicht in de psychologie van hun personages. Chalamet beleeft hier een weergaloze doorbraak. Dat een acteur van zijn leeftijd al met zo’n lef en inzicht de passie en pijn van een eerste liefde weet over te brengen is ongelooflijk. Een Oscar zou volledig terecht zijn, al was het maar voor het eindshot van een verscheurde, in het haardvuur turende Elio. Sufjan Stevens zorgde voor een al even warme, oorstrelende soundtrack.
