Het dramatische leven van de getalenteerde beeldhouwster Camille Claudel leent zich om verfilmd te worden. In 1915 verbreekt de beroemde beeldhouwer Rodin hun relatie en de ontredderde Camille komt terecht in een psychiatrische inrichting.
Zij krijgt alleen bezoek van haar broer Paul, beroemd dichter, schrijver en dramaturg. Dat houdt haar op de been. Als ze genezen verklaard wordt, gaat ze er vanzelfsprekend van uit dat haar broer haar mee naar huis neemt. Maar Paul laat haar gewoon in de inrichting zitten en toont geen enkel mededogen ondanks zijn pas hervonden katholieke geloof.
Geen wonder dat Camille hysterisch wordt als ze merkt dat hij haar in de steek laat. Ze voelt zich onbegrepen en miskend en gaandeweg wordt ze echt krankzinnig.
Camilles levensverhaal kon gereconstrueerd worden aan de hand van de brieven die zij en haar broer aan elkaar schreven gedurende haar dertigjarig verblijf in de inrichting.
Met een ongelooflijke precisie geeft regisseur Dumont weer hoe Camille haar dagen slijt. Haar contacten met de andere patiënten (die trouwens echte patiënten zijn, die opgesloten zitten in een psychiatrische inrichting), de dagelijkse gang van zaken, maar vooral haar eenzaamheid.
Juliette Binoche speelt de rol van Camille intens en zeer indrukwekkend. Zonder veel woorden maakt ze Camilles wanhoop voelbaar. Haar zacht trillende kin, haar rode ogen. Er is geen actrice die zo hartverscheurend echt en pijnlijk mooi kan huilen als zij!
Deze trage, filosofisch getinte film vraagt veel geduld. Maar de beloning is een schitterend vormgegeven verhaal.
