Voor zoete romantiek is geen plaats in de levens van Stéphanie en Ali. Maar de vrouw zonder benen en de man zonder hersens blijken een perfecte match in De rouille et d’os. Matthias Schoenaerts die eerder al een fantastische rol neer zette in Rundskop is indrukwekkend als Ali. Hij zet een diep menselijk portret neer van deze impulsieve spierbundel.
Overleven is een voornamelijk fysieke strijd en om dat te benadrukken wordt in deze film het lichaam flink geweld aangedaan. Zo verliest orka-dresseur Stéphanie (Marion Cotillard) tijdens een show haar beide onderbenen. In haar eenzaamheid en depressie zoekt ze contact met Ali (Matthias Schoenaerts), die zich als uitsmijter van een nachtclub eerder al over haar had ontfermd.
Ali is een man die zijn prefrontale cortex zelden of nooit pijnigt. Heeft zijn zoontje Sam honger, dan jat hij. Is Sam overstuur, dan mept hij. Bespeurt hij interesse in de blik van een vrouw, dan is hij ‘opé’ (opérationnel), onverwijld bereid tot seksuele diensten.
En wie werk voor hem werk heeft, kan op hem rekenen, zonder dat Ali er vragen bij stelt. Zo komt hij onder meer terecht in de wereld van het prijsvechten en ook in die van de bedrijfsspionage.
Ali denkt zelden na over goed en kwaad. En dat is precies waarom Stéphanie hem nodig heeft: omdat hij haar zonder medelijden tegemoet treedt. De relatie tussen hen is van een ontwapenende eenvoud.
Regisseur Jacques Audiard, die drie jaar geleden internationaal doorbrak met Un Prophète. maakt psychologische drama’s over mensen aan wie psychologie niet besteed lijkt. Hij voelt zich verwant met de jonge Amerikaanse auteur Craig Davidson. Zijn scenario voor De Rouille et d’os is gebaseerd op verhalen uit diens bundel Rust and Bone.
