Die Wand is een mooie roman uit 1963 van de Oostenrijkse schrijfster Marlen Haushofer. Net als dit verhaal gaat de film over eenzaamheid, over de natuur en over de plaats van de mens in de wereld.
Een jonge vrouw (Martina Gedeck uit Das Leben der Anderen) spendeert een nacht bij vrienden in een berghut in Oostenrijk. De volgende dag ontdekt ze dat ze helemaal alleen is. Een onzichtbare muur, ergens midden op een bergpad, verhindert haar terugkeer naar de rest van de wereld. Met een verrekijker kan ze zien dat buiten de wand de tijd lijkt stil te staan. Voor haar begint een nieuw leven, zo schrijf ze later. Ze schrijft over hoe ze de seizoenen leert respecteren, over haar dieren, haar gedachten.
De vrouw heeft gezelschap van drie levende wezens: een kat, een koe en een hond. De koe beschouwt ze als een zuster die haar lot met meer waardigheid draagt dan zijzelf, de hond Luchs als haar beste vriend. De ‘flash forward’-scènes waarin ze haar herinneringen opschrijft, verraden dat hij er al niet meer is.
De vrouw doet in het begin nog pogingen om te ontsnappen, maar als het zelfs niet lukt de wand met een auto te rammen geeft ze het op. Over de raadselachtigheid van haar situatie (waar komt die onzichtbare muur vandaan?) denkt ze op een gegeven moment ook niet meer na.
In plaats daarvan peinst ze over de onverschilligheid en de tegenwoordigheid van de tijd. Ze is, te midden van de majestueuze bergen en de oogverblindende sneeuw, een nietig en eenzaam mens: “De grote stilte viel als een stolp op me neer, opeens leek het me volkomen onmogelijk deze stralende julidag te overleven.”
Een prachtige film, waarin eenzaamheid centraal staat.
