Was u al aangedaan bij het zien van de verdrinkende animatie-ijsbeer uit Al Gore’s “An Inconvenient Truth”, dan zult u het bij de échte uitgeputte en stervende ijsbeer uit Earth zeker niet drooghouden. De emo-natuurfilm van Alastair Fothergill en Mark Linfield doet het goed bij het publiek.
Waar filmposters nog wel eens misleidend willen zijn, is het prachtige landschap op de poster van Earth wel degelijk representatief voor de strekking van de film.
Vergezichten van formidabele kwaliteit, rivieren, dalen, bergtoppen, oceanen en bossen komen allemaal aan bod in het overzicht der klimaten in Earth. Van het noordelijkste puntje op onze aarde tot het zuidelijke Antartica zien we de flora en fauna van de toendra, savanne, het regenwoud en de woestijnen, omkaderd door het veranderen van de seizoenen en, natuurlijk, het versterkt broeikaseffect.
Wat Earth van andere natuurfilms onderscheid is enerzijds de sterke drang om de mooiste kanten van “onze” aarde te laten zien, anderzijds de moralistische ondertoon die door aanzwellende violen wordt versterkt en ons terechtwijst.
Het dwangmatig tonen van de diverse klimaten en ecosystemen, vergezeld door de beste filmmuziek ooit gemaakt voor natuurfilms, zorgt er voor dat er nauwelijks tijd is om dieper op de materie in te gaan. Daardoor lijkt de film qua inhoud dan ook te blijven hangen op het niveau van een prentenboek.
Voorgaande kritiek kan echter met een korrel zout worden genomen wanneer men beseft dat in anderhalf uur de mooiste, meest overweldigende en spectaculaire landschappen worden getoond. Door Earth zullen er steeds meer geëngageerde wereldreizigers en activisten komen die, overspoelt door liefde voor de aarde, onze prachtige planeet zullen beschermen.
