‘School is een wereld waar je maar moeilijk binnenkomt. Als mijn kinderen uit school komen, kan ik ze vragen wat ik wil, maar het blijft altijd vrij abstract. Ja, het was leuk. Ja, we hebben veel geleerd. Details krijg ik nooit.’ De Franse cineast Laurent Cantet, vader van twee kinderen, probeert in zijn jongste film Entre les murs zicht te krijgen op het proces in de lokalen.
De film begint met een leraar die ’s ochtends snel een kopje koffie naar binnen gooit, en eindigt twee uur later met beelden van een leeg klaslokaal. In de tussentijd is een schooljaar in de ruige Parijse buitenwijken gevat.
In de film weten leraar en leerling hun conflicten niet om te zetten in persoonlijke groei. Niet dat de leraar Frans François Marin het niet probeert met zijn groep 14-jarigen uit het 20ste arrondissement, een multiculturele wijk van Parijs. Hij daagt ze uit met kritische vragen en corrigeert plagerig scherp hun gebrekkige grammatica en denkfouten. De klas gaat soms mee in de methode, maar stelt zich ook op als veelkoppige tegenstander. Messcherpe dialogen worden er gevoerd, waarbij de machtspositie tussen leraar en leerling voortdurend kantelt.
Entre les murs werd dit jaar in Cannes bekroond met de Gouden Palm, en is gebaseerd op het gelijknamige boek van de dertiger François Bégaudeau, de hoofdrolspeler in de film, die tevens het filmscenario schreef. Ook de leerlingen in de film zijn geen professionele acteurs, maar werden gewoon uit de klas geplukt.
Het meest wonderlijke is wel dat Entre les murs deels geïmproviseerd tot stand is gekomen, maar geen moment aanvoelt als een improvisatie. Elke zin of blik is raak, en draagt bij aan de visie die de makers voor ogen hebben.
