In een wereld van dubbeltjes wordt je nu eenmaal niet snel een kwartje! Dat weten we al uit de films van Ken Loach, enige tijd geleden nog met Looking for Eric in ons filmhuis. Hij heeft een waardige evenknie in Andrea Arnold, die het wel op een geheel eigen manier verfilmd. Er zit ook lichtheid en humor in het verhaal en verrassende wendingen.
Zoals de vis die uitzichtloos rondzwemt in de viskom om te ontsnappen, zo zwemmen de personages rond in dit verhaal, om aan hun omstandigheden te ontsnappen. Denk je maar eens in, grauwe flats, verpauperde omgeving, geestelijke armoede, ruwe omgangsvormen. Hier woont de 15-jarige Mia met haar moeder en zus Tyler. Mia is van school getrapt en ligt met iedereen om zich heen overhoop. Haar moeder, Joanne, was eens jong en mooi maar nu vecht ze alleen nog tegen haar leeftijd. Dan komt Connor in hun leven, vriend van moeder.
Tot hun verrassing is hij heel sympathiek en probeert een goed contact op te bouwen. Als hij Mia ziet dansen moedigt hij haar aan hierin verder te gaan.
Hij geeft haar zoveel aandacht dat hij haar vertrouwen wint. Met als gevolg dat zij verliefd op hem wordt wat de gezinsverhoudingen natuurlijk hele maal op de kop zet.
De stijl van de regisseur is beïnvloed door de Belgische filmers Dardenne: soms bijna documentair, maar bij Arnold is er dan steeds poezie in de beelden.
Katie Jarvis zet als debuterend actrice een sterke Mia neer met zowel agressieve als kwetsbare kanten. Michael Fassbender droeg eerder als Bobby Sands de film Hunger en zet nu een goede rol als Connor neer.
De film haalde in Cannes terecht de publieksprijs binnen.
