Grace is Gone is een film die handelt over het stempel die oorlog drukt op de familie van uitgezondenen. Hoe functioneert een gezin onder de aanhoudende afwezigheid van een moeder? En wat verandert er in het gezin als zij sneuvelt?
Stan Phillips (John Cusack) zit niet goed in zijn vel. Zijn vrouw Grace, de moeder van hun twee dochters Heidi (12) en Dawn (8), maakt als beroepsmilitair deel uit van de grote troepenmacht die Amerika naar Bagdad heeft gestuurd.
Hij staat volledig achter de oorlog in Irak. Als iemand hem erover aanspreekt, zal hij de oorlog met hart en ziel verdedigen maar voor de rest wil hij er liever niet teveel aan denken. Emotioneel leeft hij in een impasse: zijn dochters zijn te jong om ze te belasten met de sores van volwassenen en de georganiseerde praatgroepen voor echtgenoten van soldaten bestaan uitsluitend uit vrouwen. Dus tracht Stan in de eerste plaats zijn twee dochters zo goed mogelijk op te voeden, met de oorlog als een donkere schaduw boven hun hoofd.
De gruwel dringt op een dag echter toch hun huiskamer binnen als het leger komt aanbellen met het slechte nieuws, en Stan heeft geen idee hoe hij het zijn dochters moet vertellen.
Hij besluit zijn dochters te trakteren op een tochtje met de auto. Om nog maar iets langer van hun onschuld te kunnen genieten, maar bovenal om de weg naar besef van de waarheid maar met zo’n groot mogelijke omweg te kunnen bewandelen.
Grace is Gone won de publieksprijs op het Sundance Festival, waarschijnlijk om de fantastische acteerprestatie die John Cusack neer heeft gezet. Hij speelt het hoofdpersonage als een soort zachte vulkaan; een vat vol tegenstrijdige emoties die maar niet willen loskomen. Hij krijgt echter ook meer dan degelijk tegenwerk van Shélan O’Keefe in de rol van de oudste dochter.
