De film Histórias que só existem quando lembradas van de Braziliaanse regisseur Júlia Murat dompelt je onder in een aangenaam bad van schitterende beelden en een intrigerend verhaal. Het prachtige rustige spel van de acteurs neemt je mee naar een wonderbaarlijk dromenrijk in het oerwoud.
“Verhalen bestaan alleen wanneer ze herinnerd worden.”
Een slaperig dorpje in Brazilië, waar iedere dag dezelfde oude mensen dezelfde ruzietjes met elkaar maken over broodjes en koffie. En waar ze iedere middag gezamenlijk lunchen in de tuin van de pastoor. De tijd lijkt stil te staan in het dorpje Jotuomba.
Totdat een jonge fotografe via de spoorlijn het dorp binnenwandelt. Ze begint overmoedig met het maken van een serie portretten van het dorpsleven maar langzaam overvalt de weemoedige sfeer van het dorp haar. Ze ruilt haar moderne spiegelreflex camera in voor de oervader van de fotografie, een pinhole camera. Niet meer dan een doosje met een klein gaatje en een stukje fotopapier. En als ze op een dag opmerkt dat op de begraafplaats alleen oude doden liggen, vertrouwt een van de bewoners haar toe: “We zijn hier vergeten om dood te gaan.”
De jonge regisseur Júlia Murat heeft haar liefde voor deze streek in Brazilië op een prachtige manier weergegeven en als het licht van de bioscoop aangaat zou je wensen dat de tijd nog even stil zou kunnen blijven staan.