Honey is de verrassende Gouden Beer winnaar op het filmfestival Berlijn van 2010.
In dit derde deel van de Yusuftrilogie komt de jeugd van de gelijknamige Turkse dichter aan de orde. In de eerdere delen, verschenen in 2007 en 2008, figureerde Yusuf in latere levensfasen. De drie delen zijn deels autobiografisch en weerspiegelen de visie van de regisseur op jeugd en volwassenheid.
De 6-jarige Yusuf speelt de hoofdrol in Honey. Hij woont met zijn familie in een bos, ver van de bewoonde wereld. Hier voert vader zijn werk als imker uit, de bijenkasten hangen in de bomen.
Yusuf moet steeds een eind lopen om in het dorp naar school te gaan. Hij houdt niet zo van school. Hij gaat veel liever met zijn vader, met wie hij een sterke band heeft, mee het bos in. Deze brengt hem de dingen van het leven bij, zijn moeder zorgt ervoor dat hij groot wordt. Als zijn vader op een dag niet thuiskomt, is vooral Yusuf onrustig. Zijn moeder heeft een afwachtende houding en zegt: “Hij komt nog wel.” Een paar dagen later komt de tragische melding dat hij dood is gevonden.
Of zijn vader uit een boom is gevallen? Niemand weet het, maar de leegte in huis bepaalt wel het verdere verloop van Yusuf’s leven.
Wat we voorgeschoteld krijgen zijn prachtige natuuropnames van het platteland van Turkije. ‘Het andere Turkije’ om in reisbureautaal te spreken.
De film is ook een soort aanklacht tegen het moderne leven: door industrialisatie en automatisering gaat het contact met natuur en traditie verloren. Honey maakt je wel nieuwsgierig naar de twee andere delen van de trilogie: Milk en Egg.
