Regisseur Ken Loach kreeg dit jaar in Cannes een Gouden Palm voor zijn nieuwste film. Op zijn tachtigste behoort hij nog steeds tot de beste filmregisseurs. In zijn films kiest hij voor de gewone man of vrouw die onderaan de maatschappelijke ladder staat.
Daniel Blake heeft zijn leven lang gewerkt als meubelmaker. Als hij wordt geveld door een hartkwaal mag hij van de artsen niet werken, maar volgens de sociale dienst kan dat best. Vanaf dat moment volgt een soort Kafkaëske zoektocht langs allerlei instanties die erop uitloopt dat hij al gauw helemaal geen uitkering meer krijgt!
Ondertussen krijgt Daniel contact met Katie, een alleenstaande moeder die met haar twee kinderen in een afbraakwijk woont. Beiden komen ze terecht in de trage en verstikkende molens van de overheidsbureaucratie in het hedendaagse Groot-Brittannië. Samen proberen ze hun eigenwaarde hoog te houden. Bij Katie vindt Daniel met klussen nog enige voldoening in zijn leven. Maar de eindjes aan elkaar knopen wordt steeds moeilijker, de strijd met de ambtenarij is nog niet volbracht.
Loach’s film laat een failliete verzorgingsstaat zien die zich verschanst achter zijn bureaucratie. In een perfecte mix van understatement, humor en tragiek!
