De symboliek is niet te missen in de proloog van Il capitale umano. Van bovenaf kijkt de camera neer op een feestje dat zojuist is afgelopen. De confetti wordt opgeveegd, de tafels afgeruimd, de gasten zijn naar huis. Een ober stapt op zijn fiets en wordt geschept door een auto. De aanrijding vormt de spil in deze film.
In zijn vertelling, opgedeeld in een aantal hoofdstukken waarin de aanloop naar het ongeluk vanuit het perspectief van verschillende personages wordt gevolgd, gaat regisseur Paolo Virzì gedoseerd om met informatie die leidt naar de identiteit van de bestuurder. Een echte whodunit is het daardoor geworden, deze Italiaanse Oscarinzending voor de categorie beste niet-Engelstalige film, inclusief valse beschuldigingen en last-minute plotwendingen.
Maar de film is ook een verhaal over de maatschappelijk geslaagden tegenover de schrapers en klungelaars aan de onderkant van de samenleving, over de mens als onkundige dwaas ook, gedreven door hebzucht of blinde liefde. En over hoe hij hoofd- en bijzaken met regelmaat door elkaar rommelt, precies zoals de film dat doet.
Spannende film, Il capitale umano, maar hopelijk vertroebelt hij niet de blik op waar het eigenlijk over gaat: de (economische) waarde van een mensenleven!
