De verrassing van vorig jaar op het Filmfestival van Cannes, de 20-jarige debutant Xavier Dolan , zowel als regisseur van zijn eigen biografie en hoofdrolspeler.
Hij won de prijs van de jongerenjury op het Filmfestival van Rotterdam.
J’ai tué ma mère is een film over de puberteit geworden, waar jongeren en hun ouders zich vast wel in herkennen. De 16-jarige Hubert woont met zijn moeder alleen in een appartement. Moeder Chantale probeert zo goed en zo kwaad als gaat, de opvoeding in goede banen te leiden. Ze zorgt voor zijn natje en droogje, ze gaat in op Hubert’s vragen en visies, maar alles wat ze terugkrijgt, is gescheld en kleineren. Hij roept dat zijn moeder smakt bij het eten, ze draagt oubollige kleding en kijkt naar stomme t.v.-programma’s. Hij vindt haar een burgertrut!
Ook de inrichting van het huis staat hem niet aan: droogboeketten, lampenkappen, kussentjes. Moeder en zoon bekvechten bij het ontbijt, onderweg in de auto en opnieuw bij het avondeten. Het gaat vaak om onbenulligheden, die worden opgeblazen. Voor ons kijkers ziet het er eerder komisch uit dan dat het ergens over gaat. Jongeren schoppen in een bepaalde fase graag overal tegenaan, wat van de ouders komt! En de redelijkheid is dan even zoek.
Als moeder op een keer naar de zonnebank is, gaat Hubert naar zijn vriend.
Diens moeder is gewoon veel hipper en neemt de jongens zoals ze zijn.
Door een toeval komt het grote geheim van Hubert boven tafel; daardoor breekt het ijs tussen Hubert en zijn moeder en de muur, die door jaren van onbegrip was ontstaan kan langzaam worden afgebroken.
Regisseur Dolan laat de moeder alleen zien door de ogen van Hubert en zijn beeld is dodelijk. De meeste ouders willen vermoedelijk graag een kind dat het verder schopt dan zijzelf hebben gedaan. Maar wie echt te maken krijgt met een kind dat zich met zoveel verwarring, maar ook zo meedogenloos ontworstelt aan zijn milieu zoals Hubert in J’ai tué ma mère, wacht geen eenvoudig lot.
