De Iraanse Ahmed keert op verzoek van zijn vrouw Marie terug naar Frankrijk om hun scheidingspapieren te ondertekenen. Zij wil namelijk trouwen met haar nieuwe vriend Samir. Ze vraagt of Ahmed ook even met haar puberdochter Lucie wil praten, die probeert de relatie tussen Samir en Marie te saboteren. Ahmed belandt hierdoor in een web van spanningen.
Samir vindt het uiteraard pijnlijk dat de ex van zijn vriendin bij hen logeert. Vooral ook omdat Marie’s twee dochters nog steeds gek zijn op hun vroegere stiefvader. Samirs eigen zoontje heeft overigens ook zijn bedenkingen bij de nieuwe gezinssituatie. Ahmed wordt onbedoeld meegesleept in deze situatie en gaandeweg worden de oorzaken voor de spanningen duidelijk, evenals de redenen voor Ahmeds vertrek, vier jaar eerder.
Vanaf het moment dat Marie haar ex ophaalt bij het vliegveld word de kijker het verhaal in gezogen. Dat komt doordat de kijker in de eerste helft van de film geen achtergrondinformatie krijgt over de personages. Uit de dialogen leidt je hun gezamenlijke verleden af en kom je achter de geheimen die alle personages voor elkaar hebben. Geheimen die grote invloed hebben op hun gemoedstoestand en gedrag.
Dat dit drama echt raakt, komt door het buitengewone spel van alle acteurs, inclusief de kinderen. Bérénice Bejo is prachtig als de wanhopige vrouw die wankelt tussen totale passiviteit en hysterie. Terecht won zij in Cannes voor haar rol de prijs voor beste actrice.
