Met London River houdt regisseur Rachid Bouchareb de kijker door middel van het uitstekende acteerwerk van Brenda Blethyn een spiegel voor om ons na te laten denken over onze vooroordelen. Hoe zouden wij reageren als we benaderd werden door een vreemde Arabier in een steegje? Of als een donkere, islamitische man die we niet kennen een foto van ons kind blijkt te hebben?
Elisabeth Sommers (Blethyn) woont op een boerderij op het eiland Guernsey. Ze gaat op zondag naar de kerk en bezoekt het graf van haar in de oorlog overleden man. De donkere Ousmane is boswachter ergens in Frankrijk. Hij is moslim en bidt in het veld onder de Franse olijfbomen in de richting van Mekka.
Nadat op 5 juli 2005 vier bommen zijn ontploft in het openbaar vervoer in Londen, reizen Elisabeth en Ousmane allebei af naar de Engelse hoofdstad. Zij omdat ze zich zorgen maakt over haar dochter Jane, die sinds enkele jaren in Londen woont. Hij om zijn zoon te zoeken, die hij niet meer gezien heeft sinds hij zijn gezin in Afrika verliet toen de jongen zes jaar was. In de stad kruisen hun wegen elkaar verschillende keren. Tijdens Elisabeths zoektocht naar haar dochter wordt ze geconfronteerd met haar eigen beperktheid en een angst voor vreemdelingen waarvan ze eerder misschien niet wist dat ze die had.
Naast haar rijkheid aan emoties steekt de zwijgzame Ousmane een beetje vlak af. Emoties zijn moeilijk af te lezen op zijn gelooide, donkere gezicht. En met zijn lange dreads en het oude, slechtzittende jasje om zijn magere figuur lijkt hij in de stad op een zwerver. Elisabeth wil dan ook niets van Ousmane weten, wanneer hij haar voor het eerst benadert. Toch is hij met zijn kalme manier van doen beter op zijn plaats in de drukke, multiculturele stad dan zij.
London River gaat niet over de bomaanslagen in Londen. Deze zijn eerder een achtergrond voor een verhaal over hoe uitzonderlijke omstandigheden mensen bij elkaar kunnen brengen.
