“Ben jij wel eens bij een psychiater geweest?” vraagt Eric Bishop ten einde raad aan een manshoge poster van Manchester United-ster Eric Cantona. Zijn leven heeft net een historisch dieptepunt bereikt. Zijn puberende zoons zijn een voortdurende kwelling, zijn dochter heeft hem met de zorg voor zijn kleinkind opgezadeld en elke keer staat hij weer oog in oog met de vrouw van zijn dromen, oftewel zijn ex Lily.
Door een sprookjesachtig toeval materialiseert Cantona in het leven van Bishop en geeft hij hem antwoord op zijn vraag. Wat volgt is een flashback naar het dieptepunt in Cantona’s carrière en zijn gevecht terug naar de top. Zijn doelpunten zijn niet zijn beste herinneringen, vertelt de ex-voetballer, maar zijn passes, waarmee hij anderen in staat stelde om te scoren. Daarnaast had hij altijd een onvoorwaardelijk vertrouwen in zijn team. Een vertrouwen wat hij –fungerend als denkbeeldig vriendje– gaat stellen in Eric Bishop.
Ken Loach heeft met Looking for Eric een heerlijke, warme film neergezet. Voetbal-fans kunnen hun hart ophalen bij de schitterende acties van Cantona en de eindeloze pubdiscussies over wat nou precies de verschillen zijn tussen Manchester United en Manchester City. Maar het is meer dan een voetbalfilm: het geeft een schitterend beeld van de Engelse arbeidersklasse, maar bovenal zien we “echte” personages, die waardig en liefdevol zijn neergezet. En echte mensen hebben echte idolen nodig, dus wat is er dan vreemd aan een suïcidale man die steun zoekt bij zijn denkbeeldige vriend: de grote voetbalster?
