Regisseur Nigel Cole, die zich enkele jaren geleden al aan een film in hetzelfde genre waagde met Calendar Girls, vertelt het ware verhaal van de vrouwenstaking in de Fordfabriek van Dagenham, waar vrouwelijke werknemers protesteerden tegen seksuele discriminatie.
Het is 1968. Rita woont in Dagenham en werkt net zoals veel lokale vrouwen bij de Ford fabriek. Wanneer zij ontdekken dat hun mannelijke collega’s meer betaald krijgen dan zij, komen ze in opstand. De directie van Ford maakte er sowieso al een gewoonte van om vrouwen minder te betalen dan mannen in de fabriek. Wanneer het management de dames ook nog eens degradeert tot ‘ongeschoolde arbeidsters’ om hun loon nog lager te kunnen houden, komt het tot een treffen met de vakbond. De vrouwen leggen het werk stil tot ze hetzelfde loon krijgen als de mannen.
Met humor, goed verstand en moed nemen de vrouwen het op tegen de directie, hun echtgenotes, de mannelijke werknemers en uiteindelijk de overheid. Met de hulp van staatssecretaris Barbara Castles slagen de Dagenham vrouwen er in om de lonen gelijk te trekken met die van hun mannelijke collega’s.
Made in Dagenham is een sympathieke film, waarin vooral Sally Hawkins de kans krijgt om haar acteertalent te bewijzen. Ze speelde eerder al degelijke bijrollen in films als An Education en Never Let Me Go, maar nu staat ze volop in de spotlights. Ze geeft een overtuigend portret van een vrouw die zichzelf overstijgt. Haar onvermoed talent als vakbondsvoorvechter blijkt als ze tijdens een eerste vergadering haar mond opendoet en zelf versteld lijkt te staan van wat ze allemaal zegt.
In een kleine bijrol zien we ook Miranda Richardson (The Hours). Geniaal speelt zij een minister van werkgelegenheid, die als een Margaret Thatcher avant la lettre haar twee mannelijke medewerkera kostelijk op hun nummer zet.
