De stad en de liefde. In hoeveel films zijn die twee niet onlosmakelijk met elkaar verbonden? Neem alleen al het oeuvre van Woody Allen, die alweer een tijdje klaar is met New York en nu de Europese grote steden afwerkt . Allen is ook een van de expliciete voorbeelden van Gustavo Taretto in zijn film Medianeras.
Martin woont alleen in Buenos Aires en is webdesigner. Stukje bij beetje lukt het hem om uit de afzondering van zijn eenkamerappartement en zijn virtuele wereld te stappen.
Marina is etaleur en architect. Zij heeft net haar langdurige relatie uitgemaakt. Haar hoofd is een puinhoop, net als het appartement waar ze woont.
Martin en Mariana wonen tegenover elkaar in dezelfde straat in Buenos Aires. Maar zullen ze elkaar ooit ontmoeten? Ze lopen door dezelfde straten. Ze verplaatsen zich naar dezelfde bestemmingen. Alleen een ontmoeting blijf uit. Martin verbergt zich in een virtuele wereld. Mariana is vooral in de war. Hoe kunnen ze elkaar ontmoeten in een stad van meer dan drie miljoen inwoners?
Op het moment dat de slotscène uit Manhattan voorbij komt, weten we al lang dat Taretto’s hoofdpersonages, net als die van Woody Allen, een haat-liefdeverhouding hebben met hun metropool en als bijproduct van het grote stadsleven aan tal van neuroses lijden.
Medianeras is een vermakelijke film met subtiele humor en verassende wendingen. En vooral leuk om naar te kijken.
Regisseur Gustavo Taretto (1965) is geboren in Buenos Aires. Na een foto- en muziekopleiding en regie- en scenariocursussen werkte hij jarenlang met succes in de reclame- en marketingwereld. In 2005 maakt hij een korte versie van Medianeras. Dezelfde plot, personages en thematiek. Die film won veertig internationale prijzen, waaronder de Grand Prix op het kortfilmfestival van Clermont-Ferrand in 2006.
Medianeras van 2011 is zijn eerste speelfilm.
