Je ziet ze vaak rondlopen in grote steden, daklozen. Mensen die het gevecht met de maatschappij hebben verloren en om wat voor reden dan ook op straat leven. De jonge Lou besluit een spreekbeurt te houden over dit fenomeen en gaat daarvoor op zoek naar een dakloze die ze kan interviewen. Actrice en regisseur Zabou Breitman maakt met No et moi een boekverfilming die gebaseerd is op de gelijknamige bestseller van Delphine de Vigan.
Lou Bertignac is een hoogbegaafd tienermeisje. Ze heeft weinig vrienden op school. De leraar is aardig voor haar en soms lacht Lucas, de populairste jongen van haar klas, even naar haar terug. Thuis is de situatie niet gemakkelijk. Haar ouders treuren om de dood van hun tweede kind.
Wanneer Lou de schoolopdracht krijgt een werkstuk te schrijven naar eigen keuze, kiest zij het onderwerp ‘daklozen’. Ze heeft al iemand op het oog die ze over dit onderwerp alles wil vragen. Het betreft No, of eigenlijk Nora, die ze bij het station Austerlitz heeft gespot en die daar altijd bij passanten sigaretten probeert te bietsen. Met enige tegenzin wil No in ruil voor een paar alcoholische versnaperingen wel vertellen over haar rondzwervingen. Lou bouwt een vriendschap op met de wispelturige en onvoorspelbare No.
Dan krijgt ze het idee No bij hen thuis onderdak te verlenen. Ze moet alleen haar ouders nog overtuigen. No mag komen logeren, maar dat zorgt wel voor Lou’s eerste puberale botsingen met haar ouders. Tegelijkertijd is het eindelijk een manier om contact met ze te krijgen. Door de antidepressiva die haar moeder slikt, is Lou namelijk een beetje onzichtbaar in huis, net als No op straat.
No et moi is een aandoenlijke en aangrijpende film. En dat is niet in de laatste plaats te danken aan de actrices Nina Rodriguez (Lou) en Julie-Marie Parmentier (No). Wat de film vooral geslaagd maakt is de bijzondere aandacht voor meidenvriendschap.
