NO is het slotstuk van een drieluik van de Chileense regisseur Pablo Larraín. Zijn twee voorgaande films, Tony Manero en Post Mortem, handelden beide over de dictatuur van Pinochet en daarmee ook over de recente geschiedenis van zijn thuisland. In het derde deel behandelt Larraín het einde van de dictatuur, gezien door de ogen van een gehaaide reclamejongen.
In 1989 werd dictator Pinochet, op last van de Verenigde Naties, verplicht een referendum te houden: met Si of No kon de bevolking zich uitspreken over het voortbestaan van het regime. Maar na jarenlang onderdrukt te zijn geweest, is het niet vanzelfsprekend dat mensen zich ronduit durven uitspreken.
Daarom schakelt de oppositie René Saaverda in, om de No-campagne te organiseren. Deze
reclameman heeft overigens tijdens de dictatuur flink geprofiteerd van Pinochets ultra-kapitalistische politiek. Toch stemt hij toe. Niet alleen vanwege de professionele uitdaging, maar ook hoopt hij zo zijn ex-vriendin terug te winnen. Zij maakte het uit vanwege zijn opportunistische houding.
Met een positieve insteek probeert René de murw geslagen bevolking te mobiliseren om voor een betere toekomst te stemmen. Van de militaire junta krijgt de oppositie dagelijks vijftien minuten zendtijd op de nationale televisie. ‘Si’ staat voor nog eens acht jaar dictatuur, ‘No’ staat voor vrije verkiezingen. De Pinochet-getrouwen bekijken elke uitlating van de oppositie met argusogen. Zij gaan echter uit van winst omdat zij zelf het referendum organiseren.
Met de acteur Gael García Bernal als reclameman is NO zeker geen saaie geschiedenisles geworden. De film geeft een realistisch en zeer onderhoudend tijdsbeeld van een spannende periode in Chili. Niet voor niets kreeg de film een onderscheiding op het filmfestival van Cannes en een Oscarnominatie voor de beste niet-Engelstalige film.
