Paradies: Liebe is het eerste deel van een realistische trilogie van de Oostenrijkse filmer Ulrich Seidl (Hundstage) over drie vrouwen en hun dromen. Op aanraden van haar vriendinnen vertrekt de vijftigjarige Teresa voor een seksvakantie naar Kenia. In pijnlijk neokoloniale, maar ongetwijfeld realistische tableaus zet Seidl de verhoudingen neer. Oudere blanke vrouwen met geld tegenover jonge Keniaanse beachboys en hun ‘diensten’.
Hoe bijtend Seidls films ook zijn en hoe meedogenloos ze ook lijken, de sympathie voor zijn personages is altijd voelbaar. Zo ook voor de Oostenrijkse Teresa. De seks is mooi meegenomen maar eigenlijk hunkert ze naar genegenheid. Zij maakt zich steeds afhankelijker van de jongen die bereid is die genegenheid te tonen, maar dan wel voor geld. In een prachtige scène zien we de naakte voluptueuze Teresa met een van haar beach boys onder een klamboe liggen. Dit beeld dat aan de Piëta doet denken, dient als tegenwicht voor de vernederende scènes die we dan al gezien hebben.
Seidls verleden als documentairemaker bepaalt de stijl, maar ook de onderwerpen van zijn films. De tweede film van zijn drieluik, Paradies: Glaube, gaat over Teresa’s zus zwaar doorgeslagen in het geloof, de derde, Paradies: Hoffnung, over haar dochter, een te dik meisje dat worstelt met haar lijf en het leven.
Het ontroerende in Seidls films is dat de hoofdpersonen precies lijken te weten met welke vernederende en perverse dingen ze bezig zijn. Toch gaan ze maar door uit frustratie, onvermogen of hoop.
