Twintig jaar geleden besloot Retel Helmrich (Tilburg, 1959) om naar het geboorteland van zijn ouders, Indonesië, te gaan om inspiratie op te doen. Hij raakte zo geboeid, dat Indonesië al snel het decor vormde voor zijn volgende documentaires. Gedurende twaalf jaren volgde hij één en dezelfde familie uit de sloppenwijken van Jakarta. Dit resulteerde in het drieluik Stand van de zon (2002), Stand van de maan (2004) en in 2010 Stand van de sterren.
In zijn trilogie laat de regisseur ons de onderliggende patronen van het leven in Indonesië zien. Dit brengt hij zowel letterlijk als symbolisch in beeld.
Het Indonesische gezin is als het ware een afspiegeling op kleine schaal van de problematiek van het leven in dit land. Corruptie, conflicten tussen religies, gokverslaving, de generatiekloof en het groeiend verschil tussen arm en rijk.
In Stand van de sterren zien we een land waar predikers oproepen tot het invoeren van de sharia. Grootmoeder Rumidjah die haar nageslacht ziet afglijden, hoopt dat haar kleindochter Tari als eerste in de familie kan gaan studeren. Haar gokverslaafde zoon Bakti is echter onmachtig om zijn dochter te motiveren. Tari, de hoop van de familie blijkt vooral een zeer herkenbare weerbarstige puber, die alleen geïnteresseerd is in shoppen en jongens.
De stijl van Stand van de sterren onderscheidt zich net als de eerste twee delen door de grote en intuïtieve beweeglijkheid van de camera. Zo vliegt de camera tussen de familieleden door, zoals de kordate oma Rumidjah, haar zoon Bakti en haar kleindochter Tari.
De film was de grote winnaar op de IDFA 2010 en viel eveneens in de prijzen in de categorie Wereldcinema Documentaire op het Sundance Film Festival in Amerika. Op het Zagrebdox Filmfestival in Kroatië werd de documentaire uitgeroepen tot beste film van de internationale competitie.
