CIA-agent in ruste Bryan wordt door zijn vrienden en ex-collega’s overgehaald nog één keer in actie te komen bij de bewaking van een popster. Als iemand het zangeresje van kant wil maken blijkt Bryan het nog steeds niet verleerd te hebben. Deze beginscènes van Taken, naar de regie van voormalig cameraman Pierre Morel, dienen als startpunt van een reeks achtervolgingen en plotwendingen. Bryan heeft namelijk een tienerdochter, Kim, die niets liever wil dan op zomervakantie naar Parijs.
Lenore, de ex van Bryan (gespeeld door Famke Janssen), vindt het allemaal best, zelfs als dochterlief de intentie blijkt te hebben half Europa te doorkruisen voor een concertreeks van U2. Kims overbezorgde vader weet wat er in de wereld te koop is en gaat alleen akkoord met de voorwaarde dat zijn dochter regelmatig laat weten waar ze uithangt. Ze is nog niet goed en wel in Parijs of ze komt een gladde Fransman tegen die Kim en haar reisgenote uitnodigt voor een studentenfeestje. Nog diezelfde avond worden de twee tieners ontvoerd, waarvan vader Bryan via de telefoon getuige is. Hij bedenkt zich geen moment en probeert zijn dochter uit de klauwen van de groep Oost-Europese seksslaaf handelaren te redden die zijn dochter hebben gekidnapt. Vanaf dat moment gaan alle remmen los, want Bryan knalt en moordt er zonder enige genade of reservering stevig op los. Hij zet heel Parijs op zijn kop en rent met een constant rood hoofd de stad op en neer.
Hetzelfde geldt voor de bijrol van Famke Janssen die haar emoties tot gigantische proporties uitvergroot in een poging nog wat diepgang toe te voegen.
Doordat het allemaal wat overdreven wordt, is Taken zowel spannend als humoristisch en dus ook een goede training voor de lachspieren.
