Hij brult hartstochtelijk mee met een liedje in de auto. Stopt langs de kant van de weg, stapt uit, klapt bijna dubbel van verdriet. Tom is radeloos na het overlijden van zijn geliefde, Guillaume. De brief die we zien in de openingsscène van de film verduidelijkt zijn situatie: ‘Een deel van mij is ook gestorven.’
De getalenteerde Franstalige Canadees Dolan houdt van grootse emoties en dramatische gebaren. Het maakt zijn films geliefd en gehaat. Of je zwelgt mee, of je kunt er niet goed tegen. Een tussenweg lijkt niet mogelijk.
Na het melodramatische begin ontpopt Tom à la ferme zich tot een duistere psychologische thriller. Uiteindelijk gaat het toch weer over grenzeloze liefde, over narcisme en psychische afhankelijkheid maar dit keer in een minder hysterische verpakking.
Tom (gespeeld door Dolan zelf) wil de begrafenis van Guillaume bij wonen. Guillaumes moeder blijkt niets te weten van hun verhouding, maar haar oudste zoon Francis is wel op de hoogte. Hij maakt Tom al gauw op agressieve wijze duidelijk dat het onderwerp taboe is.
Tom à la ferme blijkt een welkome toevoeging aan Dolans oeuvre. De strak geregisseerde thriller is het bewijs dat de pas vijfentwintigjarige regisseur zich nog volop ontwikkelt.
