Het low budget tienerdrugsdrama Twelve zet de schijnwerper weer eens op de verdorven rijke Amerikaanse jeugd. Regisseur Joel Schumacher kent het woord subtiel niet, maar de boodschap komt over.
Hoe zouden Amerikaanse critici hebben gereageerd op Twelve als de film niet was gemaakt door Schumacher maar door Larry Clark? Van outsider Clark (Kids, Ken Park) accepteert men dat hij de tienerwereld afschildert als Sodom en Gomorra, maar bij Schumacher ligt dat even anders.
Velen zien de regisseur, die er bijna in slaagde om met de mislukkingen Batman forever en Batman & Robin de vleermuisserie om zeep te helpen, als het symbool van slechte Hollywoodsmaak. Het was dan ook voorspelbaar dat critici Twelve zouden torpederen.
Het Amerikaanse Sundance Festival, dat zich op de onafhankelijke cinema richt, had geen last van vooroordelen en selecteerde de low budget film. Twelve voert de tiener White Mike op (overtuigende Chace Crawford), die een jaar na de dood van zijn moeder in een moeras is beland. Op school zien ze hem niet meer, want hij heeft het te druk met drugsdealen. Zoals het een goede dealer betaamt, gebruikt hij zelf niet, maar helpt hij graag anderen naar de verdoemenis.
Schumacher schetst het rijke losgeslagen jongerenmilieu in Manhattan, waarin het draait om drugs en seks, met de verlekkerde voyeuristische blik (o, wat is dit erg, maar ik had erbij willen zijn) die we ook kennen van Larry Clark.
De film komt op een decadent verjaardagsfeest met een bloedige drugsafrekening, waarbij een zwarte dealer (50 Cent) is betrokken, tot een climax. Twelve is geen sociologisch uitgebalanceerd portret van rijke Amerikaanse jongeren, maar een zwaar aangezet moralistisch tienerdrama. Je kunt je storen aan de clichés en de voice-over van Kiefer Sutherland, die alles uitlegt, maar wie erdoorheen kijkt, ziet een film die ouders oproept om hun kinderen niet aan hun lot over te laten. Daartegen kan niemand zijn.
