Vergiss mein nicht

Gretel lijdt aan Alzheimer. Haar zoon David keert voor enkele weken terug naar zijn ouderlijk huis om zijn vader bij te staan bij haar verzorging en maakt een portret van zijn moeder. Hij documenteert haar gestage verval, maar vertelt ook het verhaal van haar turbulente verleden als activiste voor vrouwenrechten en vrije liefde in de woelige jaren 60. Het contrast met haar huidige situatie is scherp. David en zijn vader worstelen met schuldgevoelens als de keuze voor een verzorgingstehuis onvermijdelijk wordt.
Vergiss mein nicht is een erg persoonlijke maar tegelijk universele film, ontroerend, maar ook opvallend onsentimenteel. De film werd in 2012 op het filmfestival van Locarno bekroond met de Critics Award en op het Poolse Planete + Doc Festival met de Millennium Jury Award.