De regisseur was in 1982 dienstplichtig soldaat in Israëlische leger. Beelden van het daar aangerichte bloedbad onder de ogen van datzelfde Israëlische leger, zijn al die jaren verdrongen. Om het toch een plaats te geven, wilde Folman er een film aan wijden.
Omdat hem film met acteurs te aangrijpend leek, koos hij voor de vorm van een docu-
animatie met deels computergestuurde en deels door kunstenaars getekende beelden.
Vooraf heeft hij een rondgang gemaakt langs vrienden, die in die tijd met hem dienden. Uit al die interviews bleek, dat iedere soldaat diep moest graven naar herinneringen over die gebeurtenis. Een vriend vertelde dat hij al jarenlang nachtmerries had van een roedel bloedhonden die hem achterna zat. De indrukken die hij had opgedaan waren hem dus niet in de kouwe kleren gaan zitten. En datzelfde gold voor de andere dienstplichtigen die erbij betrokken waren geweest. Het ergste was wel dat ze er nadien met niemand over konden praten omdat Israël zijn handen in onschuld waste!
Het verhaal in het kort: Israël had een vluchtelingenkamp ingericht voor Palestijnse vluchtelingen. Toen de beoogde president van Libanon werd gedood, gingen de Christelijke falangisten er gemakshalve van uit dat dit het werk was van Palestijnen.
In woede werden toen de vluchtelingenkampen, Sabra en Sjatila bestormd en wel zo’n 3000 Palestijnen gedood. En het Israëlische leger keek werkloos toe terwijl ze voor de beveiliging van de kampen zouden moeten zorgen!
Deze razend knap gemaakte documentaire via animatie geeft goed de gebeurtenissen weer. Hij komt niet keihard binnen bij de toeschouwer, maar mist zijn uitwerking niet. De film gooide in Cannes hoge ogen, vooral door de gekozen structuur.
