De teloorgang en het tragische einde van de ooit zo gevierde popprinses Whitney Houston waren destijds voer voor de internationale roddelpers, maar hoe zat het nu echt? Kevin Macdonald (Marley) de maker van de documentaire Whitney kreeg volledige creatieve vrijheid van familieleden, medewerkers en andere intimi van Houston, met als resultaat een verrassend openhartig en ontroerend portret van een groot talent op ramkoers naar zelfdestructie.
Al vroeg in de documentaire wordt duidelijk hoe immens Whitney Houstons zangtalent is. Al heel jong werd ze dan ook klaargestoomd voor een leven in de schijnwerpers. Aanvankelijk tot groot plezier ook van Houston zelf – als ze maar kon zingen. Maar als je hele familie op een gegeven moment op de loonlijst staat, je gewelddadige echtgenoot jaloers is op je succes en alcohol en drugs je steeds meer in de greep krijgen, moet je wel heel sterk in je schoenen staan om overeind te blijven.
Kijken naar Whitney is als het kijken naar een ongeluk in slow motion: je weet al wat er gaat gebeuren en je wil dat aanvankelijk stralende meisje het liefst bij de hand nemen, naar een veilige plek. In dat opzicht is Whitney vergelijkbaar met de al even hartverscheurende documentaire over Amy Winehouse uit 2015.
